شعر

دلا شب ها نمی نالی به زاری

*

     چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد
                        چه  نکوتر  آنکه  مرغی  ز قفس  پریده     باشد

انگار یک طلسم عجیب به لبهام قفل خاموشی زده و نمی تمنم قصه دردآلود ناگفته‏ای را که مثل زنجیری روحم را در بر گرفته و آزرده کرده بازگو کنم. نمی‏دونم چرا سرنوشت اینچنین چهره‏ای تلخ به خود گرفته؟! مگرنه اینکه من می‏گفتم این ماییم که سرنوشت را می‏سازیم اما امروز من مغلوب تبسمی افسرده بر لب دارم. ترانه‏ای که مدتها در انتظارش بودم در افقی سرد خاموش شد...